Το χρονογράφημα ξεκινά από την επόμενη των εκλογών της 14 Νοεμβρίου 2010 όταν κόπασαν οι πανηγυρισμοί της εκλογής και άρχισαν οι ευθύνες του δημάρχου.
Του ζητείται η αποπληρωμή «γραμματίων» από ανθρώπους που τον στήριξαν και τους είχε τάξει. Τον πιέζει η δημοτική του ομάδα γιατί θέλει να αναλάβει θώκους.
Εμφανίζεται το κόμμα που τον στήριξε και του λέει τι να κάνει και τι όχι σε επίπεδο υπάλληλων, στελεχών, πολιτικών αποφάσεων κλπ. εξυπηρετώντας και αυτό από τη σειρά του την υπαρξιακή αγωνία του που δεν είναι άλλη από το να παραμείνει γαντζωμένο στην καρέκλα της εξουσίας.
Και ξαφνικά συνειδητοποιεί ο δήμαρχος πως ναι μεν κατάφερε να εκλεγεί και να ηγηθεί, να γίνει δήμαρχος της πόλης αλλά πλέον τα πράγματα είναι τόσο περίπλοκα που θέλει να κρυφτεί, να εξαφανιστεί. Και το καταλαβαίνει αμέσως την επόμενη μέρα της εκλογής αλλά ακόμα περισσότερο όταν αναλάβει επίσημα καθήκοντα. Και δεν αντέχει, είναι έτοιμος να σκάσει γιατί απορεί πως μπορεί κάποιος να ισορροπεί ανάμεσα σε διαφορετικές δυναμικές.
Και συνειδητοποιεί πως είναι γυμνός, αδύναμος και πως όλοι τον σφυροκοπούν για βόλεμα, κάλυψη, εξυπηρέτηση.
Όλοι του την έχουν «στημένη». Και όχι άδικα. Γιατί όταν τους προσέγγιζε ζητώντας τη βοήθειά τους, αυτοί τον δέχονταν όχι λόγο της ισχυρής και ηγετικής προσωπικότητάς του αλλά ακριβώς για το αντίθετο.
Γιατί καταλάβαιναν πως είναι ευάλωτος, λίγος, μικρός και ανήμπορος να πει όχι στην εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων τους.
Τους έταξε πως θα τους υπηρετήσει, χωρίς όμως να έχει υπόψη του πόσο δύσκολο είναι αυτό.
Ως αποτέλεσμα είναι να μην μπορεί να αξιοποιήσει χρήσιμους ανθρώπους γιατί το καρκινώματα αρχίζουν να αναπτύσσονται ραγδαία και να τρώνε οτιδήποτε υγιές υπάρχει.
Αναγκάστηκε τελικά να συμμαχήσει με τη διαπλοκή. Και ήταν επιλογή του.
Σίγουρα δεν το φανταζόταν ότι θα είναι έτσι. Γιατί όσο πιο μεγάλη η πόλη τόσο πιο μεγάλες οι φουρτούνες.
Παρόλα αυτά το μόνο που σκέφτεται είναι πώς θα ξαναβγεί την επόμενη πενταετία γιατί η εξουσία είναι ωραία και βολεύει.
Και αυτό δηλώνει από την πρώτη στιγμή, πριν καλά-καλά αναλάβει.
Όχι βέβαια για να προσφέρει, αλλά για να τον φωνάζουν δήμαρχο και να τον τοποθετήσουν σε κάποιο σκονισμένο κάδρο.
Τελικά, για να καλύψει το εγώ του που πάσχει και είναι άδειο, την χαμηλή αυτό-εκτίμηση του, που για να την καλύψει, την μετέτρεψε σε εγωκεντρισμό.
Όσο περνάει ο καιρός τα επίπεδα άγχους μεγαλώνουν.
Ο θυμός τον παραλύει.
Χάνει την ψυχραιμία του.
Η οργή του ξεχειλίζει.
Παραβλέπει τις αδυναμίες του & θέτει σε κίνδυνο την ηθική του.
Δεν ξέρει ποιον πρέπει να προσέξει, δεν επικεντρώνεται στο έργο του.
Βιώνει συναισθηματικές διακυμάνσεις.
Δεν τα πάει καλά με τους δημότες, τους βρίζει και τους αποπαίρνει.
Δεν εμπιστεύεται το ένστικτό του και χάνει τη διαίσθησή του.
Δεν ξέρει σε τι και πότε πρέπει να πει όχι.
Έχει χάσει την αυτοσυγκράτησή του και γίνεται εξαιρετικά παρορμητικός.
Ταπεινώνει και αδειάζει τους συνεργάτες του.
Χάνει μέλη από τη δημοτική του ομάδα & παίρνει διαρκώς λάθος αποφάσεις.
Διασύρει την πόλη του και το θεσμό μα πάνω από όλα τους δημότες.
Αυτούς αρχίζει να τους ξανασκέπτεται 6 μήνες πριν από την παράδοση της εξουσίας του.
Έτσι, τους ξαναπλησιάζει με περισσό θράσος και δήθεν αγανάκτηση γιατί η κεντρική εξουσία τον πολέμησε.
Κάνει ανίερες συμμαχίες με γνώμονα την ψηφοθηρία.
Ρίχνει σε άλλους την ευθύνη για τη δική του ανικανότητα.
Η αλαζονεία και ο αυταρχισµός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του.
Το σηµαντικότερο κίνητρο για αυτόν είναι η προσωπική του προβολή και ευηµερία.
Ένας δήµαρχος χωρίς αξιόλογους συµβούλους και συνεργάτες, είναι τελικά ένας κακός και ανίκανος ηγέτης.
Δυστυχώς ο σημερινός δήµαρχος της πόλης µας δείχνει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΑ ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΝΙΚΑΝΟ ΔΗΜΑΡΧΟ
Γιώργος Χρυσοσπάθης
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
με το Ενωτικό Αυτοδιοικητικό Κίνημα
